Ufak umut kırıntılar..

Herkesin biraz futbol anlayışı vardır maç 90 dakikadır. 21 kişiden oluşur ve 5 tane hakemimiz vardır maç içinde ofsayt olur korner olur foul olur taç olur ve penaltı olur bunların hepsi gol atmak içindir. Bizim futbolumuz ise iki kişiden oluşur. Maç başladı artık düdük çaldı bir insan hayatta bir çok kişiden hoşlanır ama bir kişiye aşık olur. Ben aşık oldum 18 yaşındayım 17 yaşımda iken bir kıza aşık olmuştum ben bu maçta kaybettim ama hala bir rövanş maçı istiyorum çok ofsayta düştüm çok foul yapıldı bana ama maç 90 dakikaydı maç başladığı sıralarda o kadar umut doluydum sanki her şey benim üzerime kurulmuş gibiydi hakemler beni tutuyor gibiydi ben atak yapardım kaleye kadar gelirdim ama o topu her zaman tutardı o top ne kornere çıktı nede taça her zaman tutmuştu o topu benim sahama atardı ben koşardım onu geri almak için dedim ya maç iki kişilikti hakemler ise arkadaşıydı ilk maçın yirmici dakikasında sanki yenicekmiş gibi karnımda kelebekler uçuşuyordu ve son bir kere daha koştum artık nefesim hızlanmış kalbim hızlanmış ruhum havada gibiydi ama çok yorulmuştum son kez kaleye sertçe vurmuştum ama o topu yine tuttu bu sefer topu havaya dikmedi atak yapmaya başlamıştı her zaman sol tarafımdan gelip sağdan sağdan gidiyordu.. dedim ya yenildim maçın 40'ınci dakikasında bana yapılan bir foulda sarı kart yemiştim hiç bu kadar acımasızlık görmemiştim ilk ayrılığımızdı işte bizim 90 dakika sabredemedi ben ne yaptım ne ettim kendimi affettirdim maçın 45 dakikası bitmişti araya girmiştik 45.1 o maç tekrar başladı ama bir yanım buruktu onun ise yüzü gülüyordu her zaman koştuğum her zaman yorulduğum insan benim içim burukken o gülüyordu benim için içi buruk olmasa bile benim için gülmeyi seçmişti oda bir ayrıcalıktı ona kızmıyorum hala da kızmıyorum maç 50'inci dakikadaydı ben ise artık bitmiş bir şekildeydim. devamı sonra...